کوچکترین و ارزانترین هدیه ای که می توانیم به دیگران بدهیم لبخند است. کسی که به روی ما لبخند میزند بطور ناخودآگاه ما هم در جوابش لبخند میزنیم. پزشکی که خوشرو است و همیشه لبخند به لب دارد حس بهتری را به بیمار منتقل میکند تا یک پزشک عبوس و ترش رو! و اگر بیمار بخاطر انتظار در مطب به مدت طولانی، عصبانی است با جمله ای دل بیمار را به دست آورد و دلخوری اورا جبران کند.
اصطلاحات جادویی که پزشک باید مورد استفاده قرار دهد !
همه مردم آموزگارند!
همه مردم آموزگاران شما هستند: آدمهای خشمگین، به شما آرامش می آموزند. آدمهای ریاکار، به شما یکرنگی آدمهای سرسخت، به شما نرمش و آدمهای وحشت زده، به شما شهامت می آموزند.
همیشه در رابطه با آدمهایی که وارد زندگیتان می شوند از خود بپرسید: این شخص برای آموزش چه چیزی به من فرستاده شد؟!
همانطور که اطلاع دارید شخصیت افراد بنابه ظاهرشون متفاوته. آدمها تو شرایط متفاوت رفتارای متفاوتی از خودشون بروز میدن. به طور مثال در برابر ی صحنه یا منظره زیبا یا طبیعت به وجد میان و باعث هیجانشون میشه و درست در نقطه مقابلش وقتی با یه صحنه دلخراش و ناهنجار مواجه میشن بسیار غمگین و ناراحت و آزرده میشن. میخوام خدمتتون اینطور عرض کنم که انسانها در برابر هر عکسی، عکس العملی دارند.
حرکات اعضای بدن (زبان بدن) خیلی میتونه احساسات درونی افراد رو آشکار کنه. در یک رابطه نیاز نیست از کلام استفاده کنیم. همین طرز نگاه یا یه لبخند خودش یک ارتباطه که میزان و چگونگی و نوع خنده یا نگاه، خود شامل بحث گسترده در زمینه زبان بدن است که در اینجا نمی توان به آن پرداخت.
پزشک با کلام جادویی خود می تواند بیشتر بدرخشد اگر:
متناسب با بازه سنی هر شخص رفتار کند.
یک پزشک میتواند متناسب با سن بیمار طرز برخوردش را تغییر دهد. خب مسلما طرز برخورد با یک جوان بیست و چند ساله، با یک فرد سالخورده شبیه هم نخواهد بود. یا با کودک شیرین زبان و یک مرد کامل نباید مثل هم صحبت کرد. چرا که هر شخصی احترام متناسب با خود را مطلبد. پزشک میتواند با کلماتی مثل پدر جان، باباجون، آقای محترم و … یک سالمند را صدا کند. و با به کارگیری کلماتی مانند مادرم، مادر جون، عزیز جون، و… یک خانم مسن را بخواند. برای کودکان هم با واژه های عزیزم، پسر گلم ، دختر خوشکلم و از این قبیل آنان را مخاطب قرار دهد.
همیشه لبخند به لب داشته باشد حتی اگر واقعا خوشحال نباشد.
با افراد خجالتی و درونگرا رفتاری متفاوت تر داشته باشد.
بعضی از افراد شخصیتی درونگرا دارند و ارتباط برقرار کردنشان سخت تر از دیگر افراد است. یا برخی مردم از معاینه توسط پزشک خجالت می کشند، اینجاست که رفتار مناسب پزشک را می طلبد. پزشک باید توانایی تشخیص چنین افرادی را داشته باشد و رفتاری متناسب بروز دهد و رابطه گرمی برقرار کند.
نگاه و حواسش را به بیمار بسپارد.
وقتی بیمار مشغول صحبت با پزشک است پزشک هم متقابلا تمام حواسش را به بیمار بدهد نه اینکه فقط نگاهش به بیمار باشد. چرا که اگر بیمار حس کند پزشک حواسش به او نیست اعتماد به نفسش را از دست میدهد و صحبت هایش نا تمام میماند. و این امر نیز باعث تشخیص اشتباه یا ناقص بیماری توسط پزشک خواهد شد.
با بیمار شوخی کند.
بهتر است که پزشک با زبان بدن آشنایی داشته باشد تا از حرکات بیمار به حال درونی او پی ببرد. تا اگر بیمار حال مساعدی از نظر روحی ندارد با وی شوخی کند و با حس همدردی ارتباط موثري را برقرار نماید. زیرا یک پزشک سرحال و با انرژی تاثیر مثبتی بروی منشی و بیماران میگذارد و احساس رضایت ایجاد می کند.