حقوق شهروندی و سلامت روان

"شهروند" مرکب از دو کلمه "شهر" به معنای جامعه مجتمع انسانی و "وند" به معنای عضوی وابسته به این جامعه است.

در واقع، اجتماع انسانی شرط لازم جهت شهروندی محسوب شده اما مشخصا شرط کافی آن نمی باشد. همانا افراد زمانی لقب شهروند به خود می گیرند که حقوق و تکالیف خود را بشناسند و به آن عمل کنند.

شهروندی مفهومی است که با مسئولیت و مسئولیت پذیری آحاد جامعه همراه است. در جامعه مدنی، شهروند دریافته است که بی مسئولیتی انسان های پیرامونی، او را در مسیر پُر نَوسانی قرار می دهد و چنانچه خود نیز نسبت به پدیده های پیرامونی بی مسئولیت باشد، محیط زندگی خود و دیگران را دچار آسیب می کند زیباترین احساس خوشایند در مقوله شهروندی، تلاش برای همکاری، تعاون و بار مسئولیت خود و دیگران را به دوش کشیدن است.

بدیهی است بر اساس اکثر نظریه های موجود روانشناسی، تامین حقوق اساسی هر شهروند از سوی دولت از یک طرف و توسط خود شهروندان از سوی دیگر می تواند عامل مهمی در  بهزیستی و سلامت روان افراد جامعه باشد.

هدف بهداشت روان محافظت، ارتقاء و بهبود زندگی و سلامت روانی شهروندان یک جامعه است و برای دستیابی به جامعه سالم‌تر و آرام‌تر به قواعدی نیازمند هستیم که مولفه‌های سلامت روان از اهمیت به سزایی برخوردار است.

کرامت انسانی یا اصطلاح  "Dignity" که امروزه جایگاه ویژه‌ای را برای خود در متون سلامت روان باز کرده است به معنی شان و یا منزلت انسانی است که در یک جامعه صرفا با توجه کردن به حقوق خود و دیگران رشد خواهند کرد.

از كتاب حقوق شهروندي در حوزه سلامت

مؤلف: دكتر نصير دهقان، مدير گروه مديريت سلامت دانشگاه علم و فرهنگ